Zbliżające się wybory prezydenckie uciszyły sprawę nieprawych roszczeń żydowskich do mienia bezspadkowego, które w każdym europejskim państwie kierującym się prawem rzymskim przekazywane jest na rzecz Skarbu Państwa (w polskim prawie art. 935 kodeksu cywilnego). Pomimo próby zaklinania rzeczywistości przez przedstawicieli obecnej władzy¹, widoczna jest gołym okiem realizacja słów, jakie padły z ust sekretarza generalnego Światowego Kongresu Żydów w latach 1986–2001 Israela Signera 19 kwietnia 1996 roku w Buenos Aires, kiedy stwierdził (…) Ponad trzy miliony Żydów zginęło w Polsce i Polacy nie będą spadkobiercami polskich Żydów. Nigdy na to nie pozwolimy (…) Będą słyszeli o tym od nas tak długo, jak Polska będzie istnieć. Jeżeli Polska nie spełni roszczeń Żydów, będzie „publicznie atakowana i upokarzana” na forum międzynarodowym².

Pomimo, że roszczenia żydowskie do mienia bezspadkowego są niezgodne z polskim prawem, warto zastanowić się nad tym gdzie i w ogóle jaki majątek mogli mieć obywatele polscy pochodzenia żydowskiego oraz co mogło się z nim wydarzyć w okresie II wojny światowej i po jej zakończeniu.

Powołując się na wydany spis powszechny, przeprowadzony w Rzeczypospolitej Polskiej w 1931 roku można, prześledzić m.in. liczbę ludności Rzeczypospolitej z podziałem na poszczególne narodowości i wyznania. Wg niego zamieszkiwało teren Polski 3 113,9 tys. obywateli wyznania mojżeszowego, wśród których 2 732,6tys. osób podało jako język ojczysty żydowski lub hebrajski. Jest to bardzo istotna informacja, biorąc pod uwagę asymilację z narodem polskim w przededniu II wojny światowej. Żydzi nie stanowili grupy zgromadzonej w określonym miejscu w kraju, byli oni rozrzuceni po całym terenie Rzeczypospolitej, stanowiąc 24,4% ludności miejskiej i 2,6% wiejskiej. Na terenach wschodnich województw II RP (które utraciliśmy po 1945 roku) w roku 1931 jako język ojczysty (hebrajski) deklarowało kolejno:

– na terenie województwa wileńskiego 333,3 tys.

– województwo nowogrodzkie 77 tys.

– wołyńskie 205,5 tys.

– lwowskie 232,9 tys.

– stanisławowskie 109,4 tys.

– tarnopolskie 78,9 tys. osób.

Daje to łącznie 1145,9 tys. osób deklarujących język hebraiski jako rodzimy. Porównując jednak te dane do kwestii wyznania (mojżeszowe) można zauważyć:

– województwo wileńskie 352,7 tys. (wzrost o 1,9 tys.)

-nowogródzkie 82,9 tys. (wzrost o 5,9 tys.)

– wołyńskie 207,8 tys. (wzrost o 2,3 tys.)

-lwowskie 342, 4 tys. (wzrost o 109,5 tys.)

-stanisławowskie 139,7 tys. (wzrost o 30,3 tys.)

-tarnopolskie 134,1 tys. (wzrost o 55,2 tys.)³.

Warto w tym miejscu porównać ilość osób z tych danych z województw śląskiego, pomorskiego i poznańskiego, będących dawnymi terenami zaboru niemieckiego.

Zwraca uwagę fakt tak nielicznego występowania żydów na terenie byłego zaboru niemieckiego. Odpowiedź na to można znaleźć na łamach polskiej prasy iw publikacjach naukowych. Jak donosił „Kurjer Warszawski” w 1918 roku, jeszcze przed wybuchem Powstania Wielkopolskiego ukazało się oświadczenie na łamach berlińskiego „Berliner Tageblatt” żydów mieszkających w Niemczech (Wówczas tereny Wielkopolski, Pomorza, Śląska znajdowały się w granicach Niemiec). W swoim oświadczeniu zanotowali oni: (…) My żydzi (…) jesteśmy tylko społecznością wyznaniową, a nie jesteśmy narodem żydowskim w Niemczech i uważali się za (…) nieodłączną część narodu niemieckiego⁴.

Powyższe rozróżnienie jest istotne, gdyż podkreśla pewną różnicę. Mianowicie osoby, które wyznawały religię mojżeszową, jednak deklarowały jako język inny język ojczysty (przykładowo polski, ukraiński, białoruski, etc.) utożsamiały się z tą kulturą. Przykłady tego mamy z czasów wojny, kiedy weźmiemy pod uwagę wyznania protestanckie utożsamiane błędnie z Niemcami. Wielu ewangelików Polaków walczyło i gotowych było ginąć za Polskę. Warto w tym miejscu przywołać choćby przykład II Korpusu, w którym służyło i gotowych było oddać życie za Ojczyznę blisko 3 tysiące żołnierzy wyznania ewangelickiego⁵.

Odnosząc to do relacji żydów do Polski w czasie ludobójstwa dokonanego przez Sowietów (warto tutaj zwrócić uwagę na sklad narodowościowy aparatu represji w Związku Sowieckim), w czasie mordu polskich oficerów w Katyniu w 1940 roku śmierć poniosło 438 oficerów polskich pochodzenia żydowskiego. Oni to, utożsamiając się z Rzecząpospolitą Polską, w jej imię ponieśli ofiarę najwyższą. Czy również w stosunku do ich majątku, jakikolwiek posiadali w Rzeczypospolitej, sięgają obecnie żydzi? Jeśli tak, pojawia się ciekawa kwestia, gdyż w momencie, kiedy burmistrz New Jersey pozwalał na urządzanie imprez pod pomnikiem katyńskim w tym mieście, kiedy to zbezczeszczona została pamięć o tych polskich bohaterach, to burmistrz New Jersey, będący również Żydem, dopuścił się aktu antysemityzmu wobec tych Żydów-Polaków, którzy zginęli w Katyniu w liczbie 438 osób⁶.

Kolejną ważną kwestią jest majątek żydowski z miast centralnej Polski. Według danych, na które już wielokrotnie się powoływaliśmy, w 1931 roku w stolicy Polski – Warszawie mieszkało 333,3 tys. osób deklarujących jako język ojczysty język hebrajski (352,7 tys. osób deklarujuących wyznanie mojżeszowe). Według danych na podstawie opracowań strat dla miasta Warszawy dla lewobrzeznej części wyniosły 84%, dla całego miasta Warszawy 65%⁷. Obecnie Cnaan Liphshiz, żydowski publicysta, przeszukuje księgi telefoniczne miasta Warszawy z 1939 roku, ustalając miejsca zamieszkania przed wojną w stolicy żydów, uważając że jest opcja do uzyskania milionowych odszkodowań od Polaków⁸. Pytanie czy budynki, jakie obecnie znajdują się na tych miejscach są z czasów wojny czy też zostały one wybudowane siłą polskich rąk po II wojnie światowej? Jak do tego ma się kwestia odszkodowań, jakie państwo Izreal otrzymało od Niemiec⁹ i kwestia braku odszkodowań ze strony Niemiec w stosunku do Polski?¹⁰. Warto również przyjrzeć się miastu Łódź, które przed wojną zamieszkiwane było przez 230 tys. osób narodowości żydowskiej¹¹. Według zeznań naukowców z roku 2006, straty tego miasta wynosiły 40 mld złotych¹².

Również warto zwrócić uwagę na fakt, że zamieszkujący Polskę żydzi nie byli jedynie właścicielami kamienic, posiadającymi całe bogactwo Polski. Wśród nich wielka liczba żyła w nędzy, szczególnie na wschodzie Polski. W ostatnich dniach października 1938 roku Niemcy rozpoczęli akcję przerzucania przez granicę z Polską żydów posiadających polskie paszporty. Według różnych obliczeń, liczba tych żydów wynosiła 20 tysięcy osób, którym władze niemieckie (….) pozwoliły zabrać (…) tylko 10 marek gotówce i niezbędna bieliznę¹³. W wyniku podjętych działań przez rząd Polski, wydalanie żydów zostało wstrzymane¹⁴. Biorąc pod uwagę kłamstwa o rzekomym antysemityzmie ówczesnych Polaków, warto przytoczyć pismo, jakie obecnie znajduje się w Archiwum Akt Nowych, związane z tą sprawą. W piśmie tym przewodniczący nowej organizacji syjonistycznej w Amsterdamie składa na ręce Marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego podziękowanie i wsparcie dla Polski za jej postawę wobec wypędzonych żydów z Niemiec¹⁵. Nie była to odosobniona akcja, jaką dla żydów przeprowadziło państwo polskie. Warto choćby przypomnieć hurtowe przyznanie obywatelstwa polskiego dla 600 tys. żydów zbiegłych z Rosji w czasie wojny domowej¹⁶.

W wyniku zdrady państw zachodnich i żądań ze strony Józefa Stalina, odstąpiono wschodnie tereny II Rzeczypospolitej: łącznie 175 tys. km², w zamian za to przyłączono teren wchodzący dotychczas w skład III Rzeszy i Wolnego Miasta Gdańska . Stanowiło to razem: ok. 101 tys. km² ¹⁷. Przyznany obszar przed wojną należał do Niemiec, więc na logikę wszelki majątek z tych terenów byłby do rozstrzygania w Berlinie, a nie w Polsce. Trzeba powiedzieć to raz i ostatecznie. W czasie II wojny światowej Polska była ofiarą. Pierwsza ponosiła straszne cierpienie za opór wobec okupantów, przelewając krew wraz z żołnierzami alianckimi została przez tych aliantów następnie zdradzona. Wśród grona tych aliantów były m. in. Stany Zjednoczone, które teraz grają rolę sprawiedliwego mocarstwa. Powyższe rozważania są jedynie hipotetycznymi poglądami, ponieważ w żadnym państwie cywilizacji europejskiej nie obowiązują zwroty majątków bez spadkowych, więc jeśli ktoś chce bronić podobno zagrożonych wartości europejskich, pole roszczeń żydowskich wobec Polski daje ku temu możliwość.

Krzysztof Żabierek

Udostępnij na FB

Tweet

Obserwuj nas

Zapisz

Wspieraj niezależne wydawnictwo:

Czy jest jeszcze naród polski?