21 kwietnia 1920 roku zawarta została tajna umowa polityczna pomiędzy Polską i Ukrainą. Wkrótce podpisano konwencję wojskową, która stała się podstawą do podjęcia wspólnej akcji wojskowej obu państw przeciw bolszewickim wojskom na terytorium Ukrainy.
Umowa warszawska z 21 kwietnia 1920 roku została zawarta w czasie wojny polsko-bolszewickiej. 24 kwietnia 1920 r. przedstawiciele Polski i Ukraińskiej Republiki Ludowej zawarli stanowiącą integralną część umowy konwencję wojskową. Układ podpisali: w imieniu ukraińskiego Dyrektoriatu gen. Wołodymyr Sinkler i ppłk Maksym Didkowski, a w imieniu Polski mjr Walery Sławek i kpt. Wacław Jędrzejewicz.
Zgodnie z podpisaną konwencją, obie armie miały współdziałać przeciw wojskom sowieckim pod kierunkiem Naczelnego Dowództwa Wojsk Polskich. Na zdobytych terenach Ukraińcy mieli wprowadzić swoją administrację. Cała zdobycz, z wyjątkiem pociągów pancernych i własności ruchomej zdobytej w boju, miała należeć do Ukraińców.
Większość osób wypowiadających się w tym temacie zdaje się postrzegać Ukraińską Republikę Ludową jako organizm podobny do odradzającego się w tymże samym okresie Państwa Polskiego, przy czym proces budowania państwowości ukraińskiej miał zostać przerwany wyłącznie wskutek inwazji – z jednej strony wojsk bolszewickich, z drugiej zaś białogwardzistów Armii Ochotniczej Denikina. Z kolei na owe formacje atamańskie zdają się osoby te patrzeć przez pryzmat Polskiego Państwa Podziemnego i stanowiącej jego integralną część Armii Krajowej, starając się również i tu doszukiwać analogii. Nic bardziej błędnego…
Zachęcam do lektury:
Wspieraj niezależne wydawnictwo:
Podoba Ci się to co robimy? Wesprzyj projekt Magna Polonia!
