Jak czytamy na portalu pch24.pl, organizatorzy Igrzysk Olimpijskich w Tokio zgodzili się, by zawodnicy startowali w zawodach płci przeciwnej własnej płci biologicznej, o ile tylko taka jest właśnie ich autoidentyfikacja. W rezultacie do rywalizacji z kobietami stanął Gavin Hubbard, który teraz występuje jako Laurel Hubbard…
Igrzyska Olimpijskie: Przegrywał z mężczyznami, przegrał z kobietami
Dlaczego nie słychać przykładów przeciwnych, to znaczy kobiet, które ogłaszają się mężczyznami i w efekcie rywalizują w męskim sporcie? – pyta portal pch24.pl i odpowiada: “Ano dlatego, że takich przykładów nie ma. Wprost przeciwnie…”
Pojawiła się na igrzyskach postać kanadyjskiej piłkarki, która twierdzi, że jest mężczyzną. Rebecca Quinn podaje się za osobę „transpłciową”. Wiadomo, że zdobędzie medal olimpijski – i jak radośnie ogłosiły media, będzie pierwszą osobą „niebinarną”, która osiągnie takie laury.
Ciekawe jednak, że biologiczna kobieta, uznająca się za mężczyznę, walczy na Olimpiadzie… w żeńskiej drużynie.
Quinn jest znaną aktywistką genderową, zasiadała m.in. w zarządzie kolegium Athlete Ally, organizacji, której głównym celem jest promocja „inkluzywnosći i świadomości wokół społeczności LGBTQIA+ w sporcie.” Rok temu publicznie ogłosiła, że jest w swoim mniemaniu mężczyzną. Grała w uniwersyteckiej drużynie piłki nożnej Duke University.
Skoro tak, to dlaczego Quinn nie rywalizuje w drużynie męskiej? Można tylko domniemywać, że chodzi… o szanse na sukces. W konkurencji z mężczyznami Quinn przecież nie miałaby pewnie widoków na zwycięstwo; wątpliwe, czy zostałaby w ogóle powołana do drużyny. Gra więc tam, gdzie widzi możliwości.
Podobnie dzieje się z „transpłciowymi” mężczyznami. Są za słabi, by rywalizować z mężczyznami, więc… rywalizują z kobietami, gdzie, jak sądzą, mogą wygrywać.
I tak okazuje się, że cała ta genderowa ideologia to w sporcie… po prostu czysta hucpa.
/pch24.pl/
Wspieraj niezależne wydawnictwo:
Podoba Ci się to co robimy? Wesprzyj projekt Magna Polonia!
