Darowane chwile

Śpiew drozda wyniósł kołdrę na balkon

od dawna zapomnianej strony miasta

po pustej od gwiazd nocy łuk tryumfalny

w dziób naszego gniazdka zawitał – coś

mi się zdaje że chyba z odłogu wyśpiewuje

tę epifanię tolerancji zwanej represywną

głównego sprawcy – komunisty Marcusego

witam więc radosnego gościa u bram leśnego

poszycia można by nawet rzec na progu

komunalnej kniei – jak dotąd z tak dobrze

jeszcze chyba nikomu nieznaną amplitudą

dźwięku obcą także memu jakże niewiernemu

sercu na końcu czasów – sercu zwaśnionemu

tak bardzo podatnemu na wszelki upór ludzki

wiedz że dzisiaj niemoc i gniew przewodzą

rodzajowi ludzkiemu również absmak podstępny

kreśli w powietrzu swoją niezdarną powierz-

chowność ukazując  najdziksze wynaturzenia

dzisiaj przeszkodą jest smak który doskonali

sól morską – mówię ci że jutro znów najmniej

spodziewane chwile przejdą w długie wymarsze

kastowych graczy bociany poznoszą swoje

malkontenctwo do swoich gniazd a do pustych

garaży złomiarze podholują skłonnościami skundloną

samorządność, ja natomiast unijne fundusze

cyfrowy plan odbudowy spadek libido w dupo

skrętnej płciowości – cały ten dinks sam zawlokę

za nadreńskie widoki z szybkością futbolówki.

Antoni Ciszewski

Polecamy również:

Udostępnij na FB

Tweet

Obserwuj nas

Zapisz

Wspieraj niezależne wydawnictwo:

Czy jest jeszcze naród polski?