Już sam tytuł piosenki – wskazujący na jej religijny charakter – myli zdecydowaną większość słuchaczy. “Hallelujah” to hebrajskie, starotestamentowe zawołanie wychwalające Boga, zaadaptowane przez wszystkie formy judaizmu, stojące w doktrynalnej opozycji wobec nowotestamentowego, chrześcijańskiego “Alleluja”. Kto zatem w kościele śpiewa “Hallelujah”, ten – zapewne mimowolnie – odrzuca prawdę o Jezusie Chrystusie jako Synu Bożym i zawodzi niczym kantor w synagodze.

A co oprócz tego wyśpiewuje jeszcze Cohen w “Hallelujah”? Znaku zapytania nie postawiłem tu przypadkowo. Mało kto wie, że znamy mniej niż połowę zwrotek tej piosenki. Całość była wykonywana wyłącznie podczas koncertów niedostępnych dla osób przypadkowych.

Cohen długo tworzył teksty piosenek. Starannie dobierał słowa, by ich właściwy sens był czytelny wyłącznie dla znawców żydowskiego mistycyzmu i kabały. Teologia judaistyczna i korzenie rabiniczne gruntownie ukształtowały jego światopogląd. Doskonale znał Zohar, czyli podstawową księgę kabały. W “Hallelujah” pojawia się znamienny tekst: “Jest w każdym słowie światła błysk”. Słowo “błysk” oznacza właśnie Zohar. Bez znajomości kabały nikt nie pojmie twórczości Cohena. Powtarzana przez niego teza, że chrześcijaństwo jest tylko “wielkim misyjnym ramieniem judaizmu”, winna raz na zawsze wykluczyć go z kręgu naszego zainteresowania.