Rocznica wydania dokumentu warunkującego sojusz Polski z Litwą.
Dziś w naszym kalendarium przyjrzymy się wydarzeniom, które skłoniły Kraków i Wilno do połączenia sił.
Pod koniec XIV wieku znów wzrosło zagrożenie krzyżackie. Krzyżacy, którzy zupełnie spacyfikowali podbitych Prusów oraz połączyli się z inflanckim zakonem Kawalerów Mieczowych, jeszcze bardziej urośli w siłę. Dzięki skutecznej propagandzie zagranicznej, sprowadzali osadników i kapitał z zachodniej Europy. Państwo, w którym większość sił wytwórczych przekuwane było na siłę militarną, a sens jego istnienia zależał od podbijania kolejnych pogańskich ziem, pilnie potrzebowało nowego wroga.
Idealnym polem do ekspansji krzyżackiej wydawała się być Litwa, której ziemie żmudzkie wbijały się klinem między zakonne Prusy i Inflanty. Atak na Litwę był o tyle oczywisty, że książęta litewscy twardo stali przy pogaństwie, a propagandowym celem Krzyżaków była chrystianizacja pogan. Barbarzyński charakter kraju zmienił syn Olgierda, wnuk Giedymina – Jagiełło, który został wielkim księciem litewskim w 1377 roku. Odziedziczone przez niego państwo było ogromne (obszar około 900 000 km²) ale słabo zaludnione (około 2 000 000 mieszkańców).
Społeczeństwo litewskie dzieliło się na cztery stany: bojarów, mieszczan, chłopów wolnych oraz chłopów niewolnych czyli osadzanych na ziemi jeńców wojennych. Kraj znajdował się w poważnym kryzysie wewnętrznym. Kilkuletnia wojna domowa między Jagiełłą, a stryjem Kiejstutem i jego synem Witoldem doprowadziła do interwencji obcych mocarstw na terytorium Litwy. Jagiełło wyszedł z walki o władzę zwycięsko, a sprawną polityką zagraniczną oddalił zagrożenie Węgierskie i Moskiewskie.
Problemem pozostał Zakon Krzyżacki. Jego coraz intensywniejsze wyprawy na Żmudź zwane rejzami uświadomiły Jagielle, że tym razem ma do czynienia z poważniejszym od Rusinów, Węgrów i Tatarów przeciwnikiem. Okazało się, że jego wojska, wprawdzie liczne i o dobrym morale, są niemal bezradne w starciu z zakutymi w stal od stóp do głów rycerzami zakonnymi, stosującymi dodatkowo różne nowinki techniczne z dziedziny militarnej.
Wobec niemożliwości pokonania wroga w polu, konflikt litewsko-krzyżacki zamienił się w przewlekłą wojnę partyzancką zakończoną pokojem z 1382 roku, na mocy którego Jagiełło oddał Zakonowi znaczną część Żmudzi. Żądni podboju Krzyżacy nie zrezygnowali jednak z dalszej interwencji na Litwie. Już w następnym roku zaatakowali Wilno pod pretekstem przywrócenia na tron Witolda. Porażka źle przygotowanej wyprawy krzyżackiej doprowadziła do ugody oraz niespodziewanego współdziałania między zwaśnionymi dotąd kuzynami.
Jagiełło i Witold doszli do wniosku, że celem Zakonu jest nie tylko ustawienie na wileńskim tronie przychylnego im władcy, ale całkowite podbicie i likwidacja ich państwa. Dlatego pojednali się i zaczęli gorączkowo szukać sojuszników. Znaleźli ich na dworze krakowskim w państwie, które zagrożone krzyżacką agresją.
Z początkiem 1385 roku Jagiełło zaczął rozmowy z posłami polskimi w sprawie ożenku z Jadwigą. Już 14 sierpnia tego roku wydał akt Unii w Krewie. Dokument przewidywał małżeństwo wielkiego księcia litewskiego z Jadwigą i objęcie przez Jagiełłę sterów polskiej nawy państwowej. W zamian za to władca Litwy zobowiązał się ochrzcić oraz rozpocząć chrystianizację swojego państwa. Pomijając kilka pomniejszych obietnic, warto wskazać na to, że Jagiełło na mocy wydanego dokumentu przyłączał Litwę do Polski w ramach unii personalnej.
Unia polsko-litewska podyktowana była wspólnym interesem. Oba państwa stały przed tym samym zagrożeniem ze strony agresywnego zakonu krzyżackiego. Oprócz sojuszu militarnego, Polacy mieli nadzieję na zaprzestanie najazdów litewskich oraz otwarcie ogromnego rynku wschodniego dla swojej ekspansji ekonomicznej. Litwini natomiast, po związku z Polską oczekiwali pomocy w walce z tatarami i rosnącym w siłę Państwem Moskiewskim. Liczyli także na uzyskanie podobnych jak w Polsce przywilejów stanowych.
Na początku 1386 roku Jagiełło otrzymał wiadomość, że Jadwiga zgodziła się wyjść za niego za mąż. Zaręczyny z księciem austriackim zostały oficjalnie zerwane. Książę litewski przybył do Polski, gdzie 15 lutego 1386 roku ochrzcił się przybierając imię Władysław, a 3 dni później para zawarła związek małżeński. Jagiełło był znacznie starszy od swojej żony. Ich ślub był wielkim poświęceniem Jadwigi dla kraju. Tym większym, że Polska była dla niej przybraną ojczyzną. Według relacji, królowa traktowała Jagiełłę bardziej jak ojca niż męża, ale ogólnie ich relacje były przyjazne.
Poprzedni wpis z naszego kalendarium dostępny jest tutaj.
Wspieraj niezależne wydawnictwo:
Podoba Ci się to co robimy? Wesprzyj projekt Magna Polonia!
