Konflikt między imperiami zaostrzył się kilka miesięcy przed zawodami, a jedną z przyczyn było zestrzelenie przez sowiecki myśliwiec południowokoreańskiego samolotu z 269 osobami na pokładzie. Wywołało to protesty na świecie, wśród których pojawił się postulat wyrzucenia ZSRS z olimpijskiej rywalizacji. W ramach sankcji za tę zbrodnię, na początku 1984 roku USA nie wydały wizy rosyjskiemu attaché sportowemu. W następstwie Moskwa wykorzystała ten pretekst do propagandowej akcji uzasadniającej rezygnację z udziału w całych igrzyskach.

Sprawę załatwiono w typowy dla komunistycznej propagandy sposób. 7 maja 1984 roku agencja TASS opublikowała komunikat, będący zasłoną dymną prawdziwych motywów bojkotu. Mianowicie poinformowano, że z powodu braku pisemnych gwarancji zapewnienia bezpieczeństwa sportowcom ZSRS i innych krajów socjalistycznych ze strony organizatorów igrzysk. Kreml zmuszony jest odwołać start swojej reprezentacji.

Dzień później Narodowy Komitet Olimpijski ZSRS ogłosił, że sytuacja w USA nie pozwala sowieckim sportowcom na wzięcie udziału w igrzyskach, a Los Angeles to siedlisko przestępczości i rozpusty (co akurat było w sporej mierze prawdą). Jednocześnie „Komsomolskaja Prawda” oraz inne propagandówki unikały stwierdzenia, że chodzi po prostu o bojkot oraz rewanż za igrzyska w Moskwie.

Decyzja Kremla stała się szybko rozkazem dla państw satelickich. „W atmosferze pogróżek nie można startować” – informował 9 maja tytuł komunikatu Polskiej Agencji Prasowej. Jak się okazało, był to wstęp do przyłączenia się PKOl do bojkotu, co ogłoszono stosunkowo późno, bo dopiero 17 maja. Tego dnia zarząd oficjalnie postanowił nie zgłaszać sportowców do udziału w zawodach.

Zarząd PKOl mętnie tłumaczył, że organizacja olimpiady powierzona została grupie prywatnych osób, co „pociągać będzie za sobą szereg negatywnych następstw”.  Ubolewano przy tym, że to cios w polskich sportowców, ale oczywiście winne są Stany Zjednoczone, które rzekomo nie potrafią zapewnić reprezentantom bloku wschodniego bezpieczeństwa.

Do 17 maja rezygnację ze startu w igrzyskach ogłosiły komitety olimpijskie Bułgarii, NRD, Czechosłowacji, Wietnamu, Mongolii, Węgier i Kuby. Co ciekawe, z monolitu wyłamała się Rumunia pod wodzą Nicolae Ceaușescu, która okazała się rewelacją samych igrzysk, zajmując drugie miejsce w klasyfikacji medalowej. Rumuni zdobyli aż 53 miejsca na podium (20 złotych medali, 16 srebrnych i 17 brązowych). Po tym fakcie zaczęto spekulować, że sędziowie celowo fałszowali wyniki i nagrodzili Bukareszt, licząc na dalsze luzowanie zależności Rumunii od Kremla.

Poprzedni wpis z naszego kalendarium dostępny jest tutaj.