Kalendarium historyczne: rocznica zbrodni na ludności polskiej, dokonanej wspólnymi siłami przez partyzantów sowieckich i żydowskich.
Dziś w naszym kalendarium przyjrzymy się okolicznościom tego wydarzenia.
Nie od dziś wiadomo, że żydowska polityka historyczna próbuje zakłamywać historię i czynić z Polaków morderców współodpowiedzialnych za tzw. Holocaust. Jednocześnie wszelkimi sposobami próbuje się wymazywać ciemne karty z historii byłego narodu wybranego, w których to Żydzi byli oprawcami Polaków. Jednym z przykładów takiego postępowania jest działalność żydowskiego oddziału partyzanckiego pod komendą braci Bielskich, którzy to dopuścili się szeregu morderstw i rabunków na naszych rodakach.
Oddział Bielskich, skupiający bandytów i działający w sposób bezwzględny wobec polskiej ludności cywilnej stał się dla Żydów przykładem bohaterstwa. Jego losy posłużyły do napisania dwóch książek: Defiance: The Bielski Partisans (1993) oraz The Bielski Brothers (2004). Powstał nawet film pt. „Opór” w reżyserii Edwarda Zwicka, w którym w rolę Tewje Bielskiego wcielił się brytyjski aktor Daniel Craig. Niestety, w filmie tym pojawiło się wiele przekłamań, które to kolejny raz uderzają w pamięć o tragicznych wydarzeniach II Wojny Światowej.
Kluczowe dla zrozumienia działań otriadu Bielskich, są losy jego przówódcy – wspomnianego Tewje.
Tewje był obywatelem polskim wyznania mojżeszowego. Pochodził ze wsi Stankiewicze nieopodal Nowogródka, gdzie jego ojciec pracował jako młynarz. Znał język polski, jidysz i rosyjski. Miał trzech młodszych braci: Izraela, Zusa i Aarona. Od młodości przejawiał cechy przywódcze oraz skłonność do brutalnego postępowania. Miał m.in. zamordować swoją krewną, siostrę Jehudy Bielskiego. Pomagał ojcu prowadzić rodzinny biznes.
Przed wybuchem II wojny światowej służył w armii polskiej i został kapralem. Po powrocie do cywila ożenił się dla pieniędzy z córką bogatego żydowskiego kupca. Zamieszkał z nią w Sobotnikach, gdzie handlował tkaninami. Podobnie jak wielu innych polskich żydów czuł miętę do internacjonalistycznej ideologii komunistycznej. Przełomem w jego życiu była inwazja sowiecka na Polskę z 17 września 1939 roku. Uznał, że to jego wielka szansa na awans społeczny. Porzucił żonę i wyjechał do Lidy. Wstąpił tam do partii i podjął pracę w urzędzie rejonowym.
W ramach swoich obowiązków zaprzęgał miejscowy handel do sowieckiego systemu centralnie sterowanego. Wkrótce związał się z nową kobietą. Po ataku Niemiec na ZSRS został pochwycony i zamknięty w getcie. Wraz z kilkunastoma osobami uciekł z niego do lasu. Poszukiwany przez Niemców ukrył się w puszczy nalibockiej. Założył tam obóz polowy, który nazwał „Jerozolimą”. Kierował nim wraz ze swoimi braćmi. Chciał przede wszystkim przetrwać wojnę, a przy okazji zarobić pieniądze na lepsze czasy.
Po pewnym czasie do obozu zaczęło uciekać coraz więcej prześladowanych przez okupanta żydów. Trafiali do niego mieszkańcy gett oraz okolicznych miejscowości. Bielski udzielał im schronienia, ale nie za darmo. W zamian za ochronę zabierał kosztowności, a nawet ubrania w których przyszli. Z kolei młodym i ładnym kobietom kazał płacić ciałem. Często się upijał. W pewnym momencie założył prywatny harem, a jego kochanki mogły liczyć na szereg przywilejów.
Pozostali mieszkańcy musieli pracować przy budowie ziemianek i okopów, synagogi oraz prymitywnych warsztatów zajmujących się naprawą broni i ubrań. W ciągu całej okupacji przez jego obóz przewinęło się około 1200 osób, z czego tylko 150 wyposażono w broń. Nie ma dowodów na to by Bielski wykonał choćby jedną akcję zbrojną przeciwko Niemcom. Faktycznie unikał z nimi starć gdyż byli świetnie uzbrojeni. Atakował za to bezbronną ludność okolicznych polskich wiosek.
Była ona głównym i w zasadzie jedynym celem wypadów oddziału Bielskiego. W ramach tzw. „operacji gospodarczych” bezlitośnie rabowano mienie, zwłaszcza kosztowności i żywność. Dochodziło do wielu morderstw, podpaleń i gwałtów. Zdobycze rozdzielano w obozie według specyficznej zasady. Rodzina, przyboczna świta oraz kobiety Bielskiego żyli jak królowie, podczas gdy pozostali obozowicze przymierali głodem. Za każdy sprzeciw groziło zamknięcie w karcerze, a nawet śmierć. Wielu zostało rozstrzelanych np. aspirujący do roli przywódczej Izrael Kesler.
Początkowo odział Bielskich działał samodzielnie, jednak od drugiej połowy 1942 roku sytuacja stawała się dla niego coraz mniej korzystna. Z jednej strony wciąż poszukiwali go okupanci niemieccy, a z drugiej Polacy zaczęli tworzyć samoobrony. Rosły w siłę leśne oddziały Armii Krajowej, a w czerwcu 1943 roku powstało bardzo groźne zgrupowanie stołpeckie. Jednocześnie w puszczy nalibockiej było coraz więcej partyzantki sowieckiej. Bielski postanowił oddać się pod komendę Moskwy.
Kolaboracja z komunistami zapewniła mu to ochronę wywiadowczą oraz pomoc przeciwko wspólnym, polskim wrogom. 8 maja 1943 roku połączone siły sowiecko-żydowskie zaatakowały polską wieś Naliboki. W masakrze zginęło około 130 cywilów, głónie kobiety i dzieci. Osobisty udział Bielskiego w tej akcji nie został ostatecznie potwierdzony. W każdym razie w następnych miesiącach brał ze swoimi ludźmi udział w walkach z AK.
Latem 1944 roku po przejściu frontu w ramach sowieckiej operacji „Bagration”, Bielscy rozwiązali swój oddział. Tewje wyjechał do Lidy, a następnie Wilna. Po zakończeniu wojny udał się do Palestyny gdzie pracował jako handlarz. W 1948 roku wziął udział w Izraelskiej wojnie przeciwko krajom arabskim. W połowie lat 50. emigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie otworzył biznes specydyjny. Zmarł w zapomnieniu w 1987 roku.
Co ciekawe, po masakrze polskich cywilów wraz z Żydami, sowieci sporządzili meldunek, w którym napisali, że „skuteczni rozbili niemiecki punkt samoobrony”. Historycy badający tę kwestię doszli jednak do faktów, iż we wsi Naliboki w momencie masakry nie mieszkał ani nawet nie przebywał żaden Niemiec (!).
Poprzedni wpis z naszego kalendarium dostępny jest tutaj.
Wspieraj niezależne wydawnictwo:
Podoba Ci się to co robimy? Wesprzyj projekt Magna Polonia!
