Kościół obchodzi dziś święto Świętego Szczepana. Nie jest to przypadek, bowiem św. Szczepan był jednym z pierwszych świadków przyjścia Zbawiciela i pierwszym męczennikiem. Zabito go za to, że głosił Ewangelię.
Kim był Święty Szczepan? Wiedzę o nim czerpiemy z Dziejów Apostolskich. Imię Szczepan znaczy “wieniec” i pochodzi z języka greckiego. Na język polski przetłumaczono to imię również jako Stefan. Nie wiadomo kiedy Szczepan stał się chrześcijaninem. Wiadomo natomiast, że mieszkał w Jerozolimie i był tzw. hellenistą, czyli Żydem z diaspory greckiej. Żydzi ci nieco inaczej przestrzegali przepisów prawa i na co dzień posługiwali się językiem greckim.
O tym, że Szczepan był hellenistą dowiadujemy się z Dziejów Apostolskich, kiedy przedstawia się tam spór chrześcijan-hellenistów z chrześcijanami wywodzącymi się z tradycyjnych środowisk żydowskich, które po niewoli babilońskiej wróciły do Jerozolimy. Poszło o zaniedbywanie potrzeb materialnych wdów hellenistów. Wówczas to apostołowie wyznaczyli siedmiu diakonów, aby oni zajęli się tymi potrzebami członków Kościoła. Szczepan był jednym z owych siedmiu diakonów. Jego zadaniem było opiekować się wdowami i biedakami.
Z Dziejów Apostolskich dowiadujemy się, że Szczepan wyróżniał się wśród diakonów bardzo silną wiarą, tak silną że za jego przyczyną Bóg uzdrawiał „Szczepan pełen łaski i mocy, działał cuda i znaki wielkie wśród ludu” – czytamy o nim w Dziejach Apostolskich. Tak więc w pierwszym Kościele nie tylko rozdawał on żywność ubogim i opiekował się wdowami, ale ewangelizował i to z tak wielką mocą, iż kiedy głosił Chrystusa, bardzo wielu Żydów przyjmowało chrześcijaństwo. To właśnie sprawiło, że starszyzna żydowska postanowiła zgładzić Szczepana.
Straż świątynna schwytała Szczepana i zaprowadziła go przed Sanhedryn. Jak w przypadku sądu nad Jezusem, przeciwko Szczepanowi zeznawali fałszywi świadkowie. Zarzucono mu łamanie żydowskiego prawa. Głównie szło o to, iż Szczepan głosił potrzebę dzielenia się wiarą w jedynego Boga z innymi, poza żydowskim, narodami i ludami. Taka była istota chrześcijaństwa pierwszego Kościoła, aby wyjść poza przynależność do narodu żydowskiego i iść na cały świat, głosząc Chrystusa, co przecież On sam przykazał apostołom.
Szczepan przed Sanhedrynem wygłosił najdłuższą mowę wśród mów, które znajdziemy w Dziejach Apostolskich. Diakon przypomniał Żydom ich historię od Abrahama do Salomona i wytknął im liczne zdrady Boga. Pokazał też, że Najwyższy nie jest zamknięty jedynie w świątyni Jerozolimskiej i Żydzi nie mają wyłączności na Boga. Nauczał żydowską starszyznę, że cała historia Izraela była przygotowaniem narodu na przyjście Chrystusa, a Sanhedryn zamiast Go przyjąć, ukrzyżował Zbawiciela.
W mistycznym natchnieniu Szczepan przed Sanhedrynem wymówił słynne zdanie: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga”. Te słowa doprowadziły starszyznę żydowską do szału. Wyprowadziła Szczepana poza mury Jerozolimy i tam go ukamieniowała. Brał w tym udział Szaweł (jako przedstawiciel faryzeuszy), który po swoim nawróceniu zmienił imię na Paweł i stał się jednym z największych świętych Kościoła, nazwanym „apostołem narodów”.
Co ciekawe, swoimi licznymi podróżami misyjnymi spełnił on marzenie św. Szczepana, który przekonywał do ewangelizacji narodów pogańskich.
Męczeńska śmierć Szczepana podobna jest do śmierci Chrystusa. Szczepan przed śmiercią powierzył swojego ducha Chrystusowi, tak jak On, przed zgonem na krzyżu powierzył go Ojcu. Szczepan, podobnie jak Jezus Chrystus, przebaczył swoim oprawcom. Różnicą jest fakt, iż aby zabić Chrystusa, Sanhedryn postarał się o Jego proces przed rzymskim namiestnikiem, natomiast Szczepana zabito bez rzymskiego procesu.
Starszyzna żydowska wykorzystała czas, kiedy z funkcji namiestnika Jerozolimy odwołano Piłata i panowało tymczasowe „bezkrólewie”. Wówczas zabito Szczepana bez wiedzy Rzymian i rozpoczęto prześladowania żydowskich wyznawców Chrystusa.
Śmierć św. Szczepana w roku 36 jest początkiem ewangelizacji „po krańce świata”. Po jego ukamienowaniu starszyzna żydowska rozpoczęła wielkie prześladowania chrześcijan w Jerozolimie. Dlatego wspólnota pierwszego Kościoła rozprasza się po całej Galilei oraz Samarii. Ewangelizują oni w drodze do miejsc swojego ukrycia oraz w samych tych miejscach. Dzięki temu zakładane są nowe wspólnoty chrześcijan, a ich liczba szybko się powiększa.
Ciało św. Szczepana chrześcijanie zabrali z Jerozolimy, kiedy uciekali podczas zburzenia tego miasta przez Rzymian w roku 70. Ukryli je w małej wiosce – Beit Jamal, niedaleko Jerozolimy. Kult św. Szczepana rozwijał się prężnie od roku 415, kiedy to odnalezione zostają jego szczątki i przeniesione do kościoła na górze Syjon w Jerozolimie. Już około roku 440, w domniemanym miejscu śmierci Szczepana, wzniesiono bazylikę ku jego czci.
Potem szczątki świętego znalazły się w Konstantynopolu, a w roku 560 dotarły do Rzymu, gdzie umieszczono je w bazylice św. Wawrzyńca za Murami. Święty Szczepan jest patronem woźniców, stangretów, stajennych, murarzy, krawców, kamieniarzy, tkaczy, stolarzy i bednarzy. Wzywany jest w przypadku bólu głowy, kamicy, kolki i opętania, a także w modlitwie o dobrą śmierć.
Polecamy również: Izrael wykorzystuje wojnę do likwidacji meczetu Al-Aksa
Wspieraj niezależne wydawnictwo:
Podoba Ci się to co robimy? Wesprzyj projekt Magna Polonia!
