Jan Paweł II w jednym z licznych swoich przemówień stwierdził: Naród, który nie zna swojej przeszłości, umiera i nie buduje przyszłości. Słowa te stają się niestety prorocze w stosunku do polskiego społeczeństwa, które wrzucone w wir codziennych obowiązków coraz bardziej zrywa kontakt z przeszłością, a tym samym staje się bezmyślną masą kierowaną potrzebami chwili, nie zważając, czym ta polityka krótkotrwałej przyjemności może okazać się dla ich dzieci i wnuków.

Naród polski, który jako pierwszy stawił zbrojny opór wobec niemieckiej agresji w 1939 roku, który poniósł przez okres wojny i późniejszych walk o suwerenność z sowieckim uzurpatorem straty na każdym polu ważnym dla społeczeństwa, obecnie zapominając o martyrologii swoich przodków pozwala okradać się już z chyba ostatniego dobra, jakie pozostało nam z tamtego okresu – z pamięci historycznej.

Od wielu lat jesteśmy świadkami powolnego, lecz systematycznego obdzierania Polski z roli ofiary II wojny światowej i ustawiania jej w gronie oprawców. O fakt, że środowiska Polsce nieprzychylne to robią, szczerze mówiąc, nie możemy mieć pretensji. To jest polityka. A w polityce nie ma stałych przyjaciół, są interesy. I każde państwo, stowarzyszenie, organizacja będzie działać tak dalece, jak daleko pozwali im się grać w tą grę. Problemem jest, jeśli osoby mające chronić polskie interesy narodowe, w tym polską pamięć historyczną, zamiast kierować się rozumem, kierują się emocjami i dla których najważniejsze jest, aby najwięksi rozgrywający na światowej scenie politycznej przy blasku fleszy poklepali ich serdecznie po plecach.

W tym samym jednak czasie opinia publiczna na świecie karmiona jest fałszywymi obrazami związanymi z historią II wojny światowej na niekorzyść Polski. Wystarczy przyjrzeć się wydarzeniom z ostatnich miesięcy, aby uświadomić sobie fakt, że straciliśmy rolę podmiotu mogącego decydować o swojej przyszłości.

W czasie konferencji bliskowschodniej, zorganizowanej w Polsce przez Stany Zjednoczone, amerykańska dziennikarka żydowskiego pochodzenia Andrea Mitchall powiedziała na wizji, że żydowscy powstańcy w getcie warszawskim walczyli przeciwko „polskiemu i nazistowskiemu reżimowi”; nie wymieniła nawet przy tym Niemców, którzy stworzyli getto i wymordowali jego mieszkańców. Pomimo późniejszych przeprosin, przekaz poszedł w świat¹. W tym samym czasie amerykański sekretarz stanu Mike Pompeo nie tylko podkreślił konieczność niezgodnych z prawem roszczeń żydowskich, lecz na polskiej ziemi wychwalał ubeckiego zbrodniarza żołnierzy podziemia antykomunistycznego Żyda Franka Bleichmana, stawiając go za wzór świadectwa odporności polskiego narodu². Dziwnym trafem liczni obywatele polscy określający siebie politykami, którzy zwykle mają dla polskich mediów piękne przemowy o bohaterstwie żołnierzy podziemia antykomunistycznego i o potrzebie dbania o ich pamięć, zapomnieli języka w tej sprawie, kiedy należało zadbać o polską pamięć historyczną.

W drugiej połowie 2018 roku w Berlinie nad kinem Babylon umieszczone zostało zdjęcie polskiej dziewczynki, ofiary niemieckiego obozu koncentracyjnego w Auschwitz Czesławy Kwoki przedstawione jako ofiara Shoah³, czyli jako żydowska ofiara niemieckiej polityki zagłady.

W czasie eliminacji do mistrzostw europy w piłce nożnej reprezentacja Polski rozegrała mecze z reprezentacją Izreala. W czasie wizyty w Warszawie piłkarze gości odwiedzili pomnik upamiętniający powstanie w getcie warszawskim, jednak co ciekawe zdjęcie z tej wizyty umieszczone na koncie federacji Izraela podpisane zostało, wykonano je przed pomnikiem Powstania Warszawskiego. Oczywiście dla zwykłych Kowalskich wytłumaczono, że doszło do zwykłej pomyłki, jednak kolejny raz w świat poszedł przekaz zaciemniający wydarzenia z Warszawy w okresie niemieckiej okupacji. Fakt, że statystyczny Polak może odróżniać wydarzenia z wiosny 1943 roku nazwane powstaniem w getcie warszawskim od wybuchu Powstania Warszawskiego, jakie miało miejsce w 1944 roku nie świadczy o tym, że wiedzę tę posiada zwykły obywatel amerykański, brazylijski czy Japończyk. I na tym braku ogólnej wiedzy bazują organizacje próbujące zmieszać oba wydarzenia i zawłaszczyć pamięć o nich. Dowodem na to jest sytuacja z tegorocznych obchodów wybuchu walk w getcie warszawskim. Jak sygnalizowały to media, doszło m.in. na oficjalnym profilu American Jewish Committee do zobrazowania powstania w getcie warszawskim zdjęciami z Powstania Warszawskiego. Dopuścił się tego również oficjalny profil państwa Izrael. Na wspomnianym profilu państwa Izreal możemy przeczytać o walce bohaterskich żydowskich mężczyzn i kobiet z nieokreślonymi nazistami (Jakiej byli narodowości? Byli to Niemcy? A może opinia społeczna na świecie karmiona fałszywymi informacjami, że w Polsce odradza się jakiś mityczny nazizm, który odpowiedzialny jest za śmierć milionów Żydów wskazuje, że przeciwnikami mieszkańców getta byli jednak Polacy?) i doszło do ewidentnego kłamstwa, w którym zaznaczono, że zryw ten był największą rebelią obywatelską przeciw Niemcom w czasie II wojny światowej. Nawet Muzeum Auschwitz zwróciło uwagę na ten błąd.

Warto w tym miejscu przeprowadzić małe porównanie. Wspomniane konto Izreala obserwuje 617,6 tysięcy osób, a sam post uzyskał 1,6 tysięcy polubień i 551 udostępnień. Polskie konto Ministerstwa Spraw Zagranicznych posiada 95,4 tys. obserwujących. Od pojawienia się postu na stronie minęły dwa dni. W tym okresie polskie ministerstwo opublikowało dwa posty związane z rocznicą zrywu w getcie warszawskim, nie odnosząc się do wspomnianego wydarzenia⁴. W jaki sposób mamy bronić polskiej racji stanu, jeśli odpowiednie ministerstwa o tym milczą? Czy mają to robić prywatne organizacje i osoby? Wydaje mi się, że takich osób nie brakłoby w społeczeństwie, a mając środki, jakie posiadają polskie ministerstwa z wielkim zaangażowaniem poświęciłyby się walce o prawdę. Powstaje wówczas jedno pytanie. Dlaczego mamy utrzymywać urzędników nie potrafiących wypełniać swoich obowiązków?

Krzysztof Żabierek

Udostępnij na FB

Tweet

Obserwuj nas

Zapisz

Wspieraj niezależne wydawnictwo:

Czy jest jeszcze naród polski?