Sean Connery zajął się aktorstwem w połowie lat 50. Mimo braku talentu tanecznego, zagrał m.in. małą rolę w musicalu South Pacific. W środowisku teatralnym spotkał wielu ludzi oczytanych, wykształconych. Chcąc dorównać nowo poznanym, zaczął dużo czytać. Przesiedział 18 miesięcy w bibliotece publicznej, czytając klasyków[potrzebny przypis]. Później zmienił imię na Sean.
W 1961 Connery wygrał w castingu do roli Jamesa Bonda, pokonując między innymi Rogera Moore’a. W 1962 wyprodukowano pierwszy film z tej serii – Doktor No, który okazał się wielkim przebojem kinowym.
Kolejne produkcje o przygodach Bonda przyniosły więcej zysków od poprzednich, jednak po nakręceniu Żyje się tylko dwa razy ogłoszono, że Connery rezygnuje z roli agenta 007. Aktor nie chciał być utożsamiany tylko z jednym bohaterem. Przez kolejne 4 lata odpoczywał, między innymi grając w golfa, a także okazjonalnie pojawiając się w filmach. W 1971 Connery, zachęcony czekiem na ponad milion dolarów, zagrał w kolejnym filmie z serii o Bondzie – Diamenty są wieczne. Szybko okazało się, że obraz zarobił najwięcej z dotychczasowych produkcji. Zysk z filmu Connery przeznaczył na organizację założonego przez siebie Scottish International Educational Trust, które pomaga biednym, utalentowanym szkockim dzieciom.
W sumie wystąpił w kilkudziesięciu filmach, w tym również siedmiokrotnie wcielił się w rolę Bonda (6 części cyklu i 1 nieoficjalnej produkcji), a także w O jeden most za daleko (jako generał-major Urquhart) oraz Robin Hood: Książę złodziei (jako król Ryszard I Lwie Serce).
Wspieraj niezależne wydawnictwo:
Podoba Ci się to co robimy? Wesprzyj projekt Magna Polonia!
