Poznaj żbika europejskiego

Żbiki to zwierzęta niewiele większe od popularnych w Polsce kotów domowych. Osiągają one ok. 43–90 cm długości i ważą zwykle do 10 kg. W Polsce jego populacja nie przekracza 200 osobników. Żbika można spotkać we wschodnich Karpatach – Tatrach, górach Beskidu Niskiego i Sądeckiego oraz w Bieszczadach. Nie jest to jednak łatwe, ponieważ te koty prowadzą skryty tryb życia.

Życie samotnika

Żbiki są najbardziej aktywne późnym popołudniem i o świcie. To wtedy odbywają polowania, obchodzą swój rewir i znaczą teren. Żbiki prowadzą samotniczy tryb życia. Wyjątkiem jest okres godowy. Drapiąc drzewa, oznaczają teren za pomocą gruczołów zapachowych. Żbiki żywią się swoimi zdobyczami, czyli małymi ptakami, gryzoniami, kretami i zającami. Te polskie dzikie koty podlegają ścisłej ochronie w naszym kraju.

Kotożbik

Kot domowy i żbik są bardzo blisko spokrewnione, dzięki czemu mogą mieć potomstwo. Taka hybryda jest często niezwykle trudna do odróżnienia od prawdziwego żbika. Taka sytuacja doprowadza do zaburzenia czystości gatunku, w związku z czym określenie rzeczywistej liczby prawdziwych żbików staje się wyjątkowo trudne. Część uczonych jest zdania, że żbiki czystej krwi to już przeszłość w Polsce i w Europie. Bezpańskie i wychodzące mruczki przyczyniają się do niszczenia skromnej populacji prawdziwych dzikich kotów.

Poznaj rysia euroazjatyckiego

To największy drapieżnik z rodziny kotowatych występujące w Polsce. Ma wysokie wymagania przestrzenne, poszukuje rozległych i trudno dostępnych obszarów leśnych do życia. Obecnie na wolności rysie występują w północno-wschodniej i południowej części Polski. Nieliczne osobniki widywane są także w Słowińskim Parku Narodowym, Borach Tucholskich, a także na terenie Puszczy Noteckiej oraz w lasach położonych na północ od niej. Od połowy XX wieku populacja tego gatunku w Polsce i w Europie systematycznie spadała, z uwagi na presję ze strony człowieka. Dziś ich populacja w naszym kraju to ok. 200 osobników. Coraz częściej rysie udaje się spotkać w wielkopolskich lasach. Jest to efekt przywracania rysi na terenach północno-zachodniej Polski przez Zachodniopomorskie Towarzystwo Przyrodnicze, Instytut Biologii Ssaków Polskiej Akademii Nauk w Białowieży oraz Ośrodek Kultury w Mirosławcu. W 2019 roku do środowiska naturalnego trafiło 36 osobników. Akcja odbyła się w ramach projektu „Powrót Rysia do północno zachodniej Polski”. Wszystkim wypuszczonym osobnikom założono obroże z nadajnikami GPS, dzięki którym można śledzić wędrówki dzikich kotów. Przy okazji zakładania obroży, nadano zwierzakom również symboliczne imię.

Największy drapieżnik

Ryś jest jednym z największych drapieżników Europy. Wielkością można go porównać do owczarka niemieckiego. Cechą charakterystyczną są pędzelki czarnych, sztywnych włosów na uszach. Te włoski skupiają fale dźwiękowe i umożliwiają szybką lokalizację dźwięku. Ryś ma też doskonały wzrok. Sarnę widzi z odległości 500 m, a mysz z 75 metrów!

Szczególnym organem dotykowym są wibrysy –  włosy umiejscowione na pysku, policzkach i nad oczami, połączone z nerwami czuciowymi, które prawdopodobnie ułatwiają precyzyjne chwytanie ofiary i zlokalizowania miejsca na ciele w celu szybkiego uśmiercenia.

Życie nocne

Rysie to zwierzęta prowadzące skryty tryb życia. W ciągu dnia odpoczywają w kryjówkach i polują nocą. Lubią lasy, w których mogą znaleźć odpowiednie kryjówki. Są to lasy gdzie znajduje się martwe drewno, drzewa z dużymi dziuplami lub powalone przez wiatr, a także załomy skalne.

Poniżej zamieszczamy naszą infografikę o tym dlaczego las to nie jest miejsce dla naszego kota:

/lasy,gov.pl/