Dalej jest już tylko bardziej nieprawdopodobnie. “W okresie zimowym żołnierze musieli klecić sobie szałasy i kupować plandeki z lokalnych sklepów budowlanych”.

„Środki przymusu bezpośredniego. Często jest to jedna pałka i jedna poobdzierana tarcza typu ZOMO na posterunek. Jest jeszcze jedna puszka gazu 440 ml, która wystarcza na kilka minut starcia, o zasięgu około trzech metrów. Agresorzy mogą bezpiecznie razić nas kamieniami i konarami, spoza zasięgu gazu. Otrzymaliśmy bardzo skuteczne plecakowe miotacze gazu o wystarczającym zasięgu, jednak jest ich tylko kilka na 45 posterunków – kontynuuje anonimowy żołnierz.

Mundurowy opowiedział też o tzw. „afgańskim procarzu”, który zranił kilku wojskowych i zniszczył pojazdy Straży Granicznej. W obawie o własne bezpieczeństwo żołnierze „zaczęli kupować petardy, wiatrówki i broń na gumowe kule. Dzięki nim skutecznie trzymali na dystans agresorów”.

Jak stwierdził autor listu „pani podpułkownik, która objęła dowodzenie nad zgrupowaniem w Dubiczach surowo zabroniła ich stosowania. W zamian apelowała o humanitarne traktowanie imigrantów. Bo to też są ludzie. I apelowała o mówienie sobie: dzień dobry. O użyciu broni palnej oczywiście nie ma mowy”.

Imigranci, którzy atakują płot graniczny mają nie obawiać się już nawet strzałów w powietrze. Dobrze wiedzą, że są to jedynie strzały alarmowe, a nie ostrzegawcze i po pierwszym nie nastąpi drugi, już celowany.

„Nasza bierność rozzuchwala i wyzwala w nich coraz większą agresję” – kończy autor listu. „Takie incydenty, jak z nożownikiem, czy wcześniej z procarzem jeszcze jesienią były nie do pomyślenia. Apeluję do dowódców: rozwiążcie nam ręce a szybko opanujemy kryzys. Pokażcie nam, że sercem jesteście z nami”.

Polecamy również: Ukraina domaga się od Szwecji przekazania myśliwców Grippen